Decyzja o formie naprawy szkód górniczych

Możliwość wystosowania żądania naprawienia szkody wyrządzonej ruchem zakładu górniczego ustalona została przepisami ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze (PGiG), a konkretniej w art. 144 ust. 1. Zagadnienie formy naprawy tej szkody ujęte zostało w art. 145 PGiG, który odsyła w tym względzie do przepisów Kodeksu cywilnego (KC). Szczególnie istotny jest tutaj art. 363 § 1 KC ustanawiający, iż „naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu”.

Istnieje szansa, iż w toku postępowania na podstawie opinii wydanej przez biegłego druga strona sporu podważy przedstawioną przez poszkodowanego wycenę szkód. Czy z tego tytułu mogą grozić nam jakieś negatywne konsekwencje prawne czy finansowe? Jak wskazuje orzeczenie Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 31 marca 2015 roku (sygn. akt II Cgg 23/13) w rzeczywistości wysokość odszkodowania ustalana jest przez sąd właśnie w trakcie postępowania w oparciu o opinię biegłego z zakresu budownictwa i szkód górniczych. W przytoczonym orzeczeniu w sprawie, w której powód domagał się od pozwanego przedsiębiorcy odszkodowania za szkody wywołane ruchem zakładu górniczego sumy 650 tys. złotych, sąd ostatecznie ustalił wysokość odszkodowania na kwotę 280 tys. zł, oczywiście wspierając się w tym opinią biegłego.

Zgodnie z art. 203 § 3 - § 4 Kodeksu postępowania cywilnego zmiana roszczenia w toku postępowania traktowana jest jako ograniczenie powództwa lub jako wystąpienie z nowym roszczeniem i wymaga zgody pozwanego oraz sądu. Niemniej, z uwagi na wyjątkową naturę roszczeń z zakresu szkód górniczych poszkodowany (powód) ma możliwość rewizji i modyfikacji żądania co do sposobu naprawienia rzeczonych szkód bez negatywnych następstw procesowych. Wystosowanie nowego powództwa prowadzi w takiej sytuacji do przekształcenia roszczenia pierwotnego i jego zastąpienia przez nowe żądanie, w związku z czym sąd wydaje orzeczenie jedynie co do nowego roszczenia. Co więcej, zmiana taka nie wymaga zgody pozwanego, ani zgody sądu (uchwała SN z dnia 7 kwietnia 1992 r., III CZP 29/92, OSNCP 1992 nr 11, poz. 192; uchwała SN z dnia 5 maja 2009 r., I PZP 1/09, OSNP 2009/23-24/304).